Wanneer je je wat meer gaat verdiepen in Verbindende Communicatie dan kom je het onderwerp tegen met betrekking tot emotionele slavernij en bevrijding. Een bewustzijn wat zich vanzelf ontwikkelt wanneer je een “behoeften-bril” gaat opzetten. Meer en meer wordt namelijk duidelijk wie verantwoordelijk is voor wat.

Fase 1: Emotionele Slavernij

Eigenlijk is het beter dit in de IK-vorm te schrijven; Ik kwam er achter dat ik een groot deel van me leven dacht dat ik verantwoordelijk was voor het geluk van de ander, en vice versa, de ander verantwoordelijk was voor mijn eigen geluk. Dit zorgde voor afhankelijkheid in de relaties. Als ik me niet goed voelde ging dat gepaard met verwijten en oordelen richting de ander (en mezelf). Ik voelde me rot om voor mezelf op te komen omdat ik bang was dat de ander het niet fijn zou vinden. Niet dat ik niet betrokken was bij de ander, nee, ik voelde me verantwoordelijk. Dit maakte dat ik me niet altijd eerlijk durfde uit te spreken uit angst voor afwijzing of beoordeeld te worden.

Wanneer mensen in emotionele slavernij zitten verontschuldigen ze zich vaak. “sorry dat ik je ophoud en je niet verder kan…”, “sorry dat ik zo onhandig ben, nu mis je de boot ook nog.” (kritiek naar jezelf) of “je bent een slechte manager, jij maakt er een puinhoop van!”, “je zegt altijd op het laatste moment af, daardoor kan ik niet naar het concert”.

Natuurlijke ontwikkeling

Wanneer je geboren wordt ben je volledig afhankelijk van je omgeving voor het invullen van je behoeften. De ander is verantwoordelijk. Zonder de ander overleef je niet. Voedsel, veiligheid, warmte, liefde, erkenning, hygiëne, niets kun je zelf. Alleen schreeuwen als een behoefte niet vervuld wordt! Hier ontwikkelt zich de afhankelijkheid.

Naarmate je ouder wordt maak je jezelf onafhankelijk van je ouder. De puberteit breekt aan. Een gezond proces waarin je goed voor jezelf leert zorgen. Jouw behoeften is waar het om draait, de behoeften van een ander doen er niet toe. Wie kent het niet, meer met jezelf bezig dan je druk maken om je ouders?!

Fase 2: Opstandige fase

In deze fase kwam ik er achter dat ik in veel gevallen drukker was om de behoeften van de ander te vervullen en niet voor mezelf goed genoeg heb gezorgd. Het was soms pijnlijk er achter te komen dat ik niet wist hoe voor mezelf te zorgen. Ik ontdekte bij en het leren van Verbindende Communicatie dat er gevoelens en behoeften zijn. Dat ieder mens die heeft en dat die voor iedereen gelijk en herkenbaar zijn. Toch gaf ik de macht uit handen en legde die bij de ander neer besefte ik. Het was tijd geworden mijn eigen behoeften nu eens te gaan vervullen. Niet de chef is verantwoordelijk voor mijn ongemak, maar ik zelf! Ik heb een keuze er wat mee te doen of niet.

In deze fase dacht ik vaak: Dat is niet mijn probleem, ik ben niet verantwoordelijk voor jouw gevoelens en behoeften, alleen de mijne! Zoek het uit; ik heb “schade” in te halen voor alle momenten dat ik niet voor mezelf wist te zorgen.

Je voelt het misschien wel aan, in deze fase heb ik de verbinding met anderen verbroken. Ik wilde die afhankelijkheid niet meer, het was al pijnlijk genoeg mezelf te hebben verloren. Zonder de ander was ook geen optie kwam ik achter. Verbinding en relaties met anderen zijn cruciaal in mijn leven. De wereld wordt wel heel klein anders. En dat brengt mij bij….

Fase 3: Emotionele Bevrijding 

In deze fase komen de eerste twee fasen samen. Mijn behoeften zijn net zo belangrijk als de behoeften van een ander. Alle behoeften doen er toe. Mensen zijn gelijkwaardig en niet gelijk. Iedereen heeft zijn of haar eigen strategieën om behoeften in te vullen, dat kan verschillen maar de onderliggende behoeften niet. Het is dus belangrijk de mens als mens kunnen zien en ontmoeten.

Ieder mens is zelf verantwoordelijk voor zijn of haar eigen gevoelens en behoeften EN we zijn ook verantwoordelijk voor wat ons gedrag en woorden aan effect kunnen hebben op de ander. Als de intentie is om te verbinden, dan doen alle behoeften er toe.

Het maakt vrij om je uit te spreken wat nodig is om jouw behoeften te vervullen. Het staat je vrij om te verbinden met wat voor de ander belangrijk is. SAMEN kun je bespreken hoe alle behoeften vervuld kunnen worden. Verbindende Communicatie geeft handvatten hier voor!

Conclusie:

Ik ben niet verantwoordelijk voor de gevoelens en behoeften van een ander. Wel ben ik verantwoordlijk voor de intentie en de woorden die ik kies. Ik heb bewustzijn op de mogelijke effecten en ervaar keuze vrijheid hoe ik wil reageren. Heerlijk minder stress te ervaren kan ik je vertellen 🙂